لباس محلی زنان تالشی با قدمت 4 هزار ساله

 زنان تالش از روزگار کهن تاکنون رنگها را به پهنای طبیعت زیبای تالش درهم تنیده و پوشش زیبایی را تهیه کردند که هنوز هم زنده است و هر کس با دیدن این لباس به وجد می آید. لباسی که چندین رنگ در تار و پود پارچه در آمیخته و با دوخت های متنوع طراحی و آراسته شده است.

 
    تالشی ها سینه به سینه آموختند، طرح زدند، دوختند و به تن کردند و گوشه گوشه بقچه های جهیزیه را با طرح های زیبا و متنوع زینت کردند و لباسهای با قدمت تاریخی بسیار را نسل به نسل به یکدیگر هدیه دادند.
    شهرستان تالش از طبیعت زیبای منحصر به فردی برخوردار است که این زیبائیها را در لباس زنان تالشی مشاهده می کنیم.
    لباس زنان تالش زیبائیهای خاصی شامل روسری یکدست سفید، جلیقه بعضاً مزین به سکه های درشت، پیراهن بلند تا مچ پا و دامنی که در زبان فارسی شلیته و در زبان محلی شلار خوانده می شود است. زنان تالشی زیرلباس خود پاچامه می پوشند.

بلندی پـیراهن و شلیته مشخص کننده لباس بخشهای مختلف منطقه غرب گیلان است که بطور مثال در غربی ترین نقطه شهرستان تالش لباس زنان مشخصات خاص خود را دارد و مربوط به این منطقه است. در ماسال و در شهرستانهایی همچون شفت و فومن طراحی لباس محلی بطور کلی با منطقه تالش دولاب و طوالش متفاوت است. در این نقاط لباس زنان تالشی شامل روسری بصورت رنگی و یک کلاه در زیر روسری است پیراهن هم به رنگهای مختلف و ساده دوخته می شود که بلندی آن تا زانو است.

لباس زنان تالشی به دلیل تنوع زیاد رنگ و جذابیت بالااز منطقه اسالم تا تالشدولاب بسیار معروف است.
    لباس این مناطق دارای یک روسری با چندین رنگ جذاب و زیبا است. یک لباس و پیراهن بلند یک سره تا مچ پا و باچین های متفاوت که باسکه و طراحی و دوخت زیبا تزیین می شود در زیر این پیراهن نیز لباس محلی دیگر بنام پاچامه می پوشند که برای دوخت آن از پارچه های زیادی استفاده می شود. این لباس تک رنگ و در طرح گل و نقشین های دیگر بصورت چین دار و بطور حجیم دوخته می شود. بر روی پیراهن و پاچامه یک جلیقه می پوشند این جلیقه در اندازه های مختلف و دریک رنگ بصورت سنگین دوخته می شود. این مراحل دوخت و سبک تا تالش دولاب ادامه دارد.
    هر چقدر به سوی مناطق شرق شهرستان می رویم دوخت لباس آنگونه که بیان شد، است.
    اما امروز با گذشت زمان لباسهای محلی زنان تالشی از رونق افتاده و رنگهای شاد آن که مایه امید دلها بود به خزان بی هنگام نشسته و به کنج پستوها، صندوقچه ها و بقچه ها رانده شده است.
    سوال اینجاست چرا باید چنین لباسهایی با هویت فرهنگی ارزشمند و طراحی زیبا به فراموشی سپرده شود؟ چرا باید اکنون برای مشاهده یک دست لباس تالشی کیلومترها راه را نه در شهر بلکه در نقاط دور روستایی پیمود؟ لباسی که در المپیک جهانی از جمله 4 لباس برگزیده معرفی شد، لباسی که رنگهای شاد آن امید را در دلها زنده می کرد چرا باید فراموش شود؟
    لباسی که از نیاکان ما به ارث مانده وبا طبیعت زیبای تالش گلچین شده است باید به عنوان یک هویت ملی حفظ شود و زنان تالشی با به تن کردن آن زیبائی منطقه را برهمگان نمایان سازند.
    نهادها، ادارات دولتی و سرمایه گذاران خصوصی باید برای به جا ماندن این میراث فرهنگی چند هزارساله جدیت و تلاش بیشتری کرده و با اتخاذ تصمیمات لازم و برنامه ریزی های حساب شده از جمله برپائی نمایشگاهها در سطح شهرها و دیگر اماکن از این هویت فرهنگی ایرانی حفاظت کنند